Ir al contenido principal

Dilema constante

Estoy en una de esas etapas que marcan principios y finales. 

Un dilema constante, un tira y afloja. 

Un sentir al máximo, un arrepentimiento incesante. 

Con la mente en permanente contradicción, sin saber si este sentir es euforia, tristeza, nostalgia, miedo, atrevimiento… 

Es un momento de hacer balance, mirar atrás y comenzar a despedirme. 

En abril se cumplen cuatro años de la pérdida de mi Padre. Sé que tengo que dejarle ir, pero me aferro. 

Han sido unos años de enorme aprendizaje y de sufrimiento, pero también años de saborear lo realmente importante de la vida. 

Ha sido muy duro repartir alegría con el corazón roto. 

Al principio, después de cada actuación, me esperaban quilómetros de lágrimas en el coche de vuelta a casa. 

Pero que bonito y generoso es ofrecer tu esencia y tu sonrisa teniendo el alma partida en pedazos y el corazón llorando. 

Ha sido una etapa de autoexigencia que me ha dejado exhausta. 

Ahora estoy en un momento de desear fluir intensamente, pero con la culpa acechando. 

Una vez más aprendiendo a aceptar lo que viene y lo que siento. 

Intentando ser mi propia mejor amiga, aunque el propio juicio exprima mi ser. 

Esther Ruth



Comentarios

Entradas populares de este blog

Cada vez que tus ojos miran los míos

Me siento abrumada por esta carga electrizante.  Cada vez que tus ojos miran los míos, siento que todo se detiene.  Siento que mis venas se contraen.  Lo siento todo.  Te miro a los ojos y siento que entro en un universo.  Cuando nuestras miradas se sostienen más que fugazmente, siento que no puedo sostener mi alma.  Siento que caigo y a la vez me elevo.  Siento fuerza y debilidad a la vez.  Tus ojos me dan la vida, pero me la quitan al mismo tiempo.  Quisiera entrar en ellos y perderme.  Esther Ruth ©️

Creía haberte leído los ojos

Te diré que me inspiro con miradas y conexiones ajenas, para no confesar que me inspiro contigo.  Creía haberte leído los ojos.  Pero no.  Esta conexión es un delirio más de mi parte.  Qué noche tan oscura, con un muro enfrente, una sensación ridícula encima, cuál muñeca rota.  Esther Ruth ©️

Que difícil és fer-ho fàcil, o no...?

Després de 5 anys he tornat a aquesta platgeta. No és una platja espectacular, però està molt a propet de casa i significa molt. Aquí veníem el meu pare i jo sovint l'estiu abans que partís d'aquest món. I observava contenta com es recuperava i com tornava a gaudir de la vida, com un nen. No necessitem res més que poder respirar i somriure, el mar, la muntanya... En fi, els regals de la natura, per a ser intensament feliços i sentir-nos vius. I poder compartir-ho. El problema és que les ferides emocionals que arrosseguem, les frustracions, les comparacions, les expectatives, etc. Ens allunyen del que és realment essencial i fàcil. Que difícil és fer-ho fàcil, o no...? Avui he tingut l'impuls conscient o inconscient de venir aquí, he anat a córrer i necessitava venir a aquest raconet. Potser necessito connectar-me més amb el meu Pare, demanar-li més consell i inspiració. Sé que m'acompanya sempre. 💫 La vida ja sabem que és un aprenentatge constant. Ens agradi o no, la i...